தண்ணீர்.. தண்ணீர்…

2010 ல் சென்னையில் வாடகைக்கு வீடு தேடும்போது, ‘பள்ளிக்கரணை என்னும் பகுதி இப்போதான் டெவலப் ஆகுது, அங்கு காட்டுகிறேன், வாங்க’ என்று அழைத்து சென்றார் ஒரு புரோக்கர். அப்போது அந்த இடம் சதசதவென்று, கால் வைத்தால் உள்ளே நாம் அமிழ்ந்து போகும் நிலையில் இருந்தது. அத்தனையும் சதுப்பு நிலம். சுனாமி போன்ற பேரழிவுகளில் இருந்து கடற்கரை பகுதிகளைக் காக்கும் அலையாத்தித் தாவரங்கள் மிகுந்த இடம்.

அப்போது சில வீடுகள் கட்டி முடிக்கப்பட்டு இருந்தன. அவை எப்படி அந்த தண்ணீர் நிலத்தின் மீது நிற்கின்றன என்று ஆச்சரியப்பட்டு, கட்டிக்கொண்டிருந்த வீடுகளை வேடிக்கை பார்த்து பயந்துபோய் ஊருக்கே திரும்பினேன். இப்போது பள்ளிக்கரணை என்பது ஒரு பெரிய ஊர் போல இயங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கும்போது, ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. இது ஆச்சரியம் அல்ல, ஜன ஆக்ரமிப்பு என்பது மெதுவாக தான் புரிகிறது.

பள்ளிப்படிப்பும் கல்லூரியும் நான் சென்னையில் படித்த எண்பதுகளில், வாலாஜா சாலையில் இருந்து கடற்கரை வரை நடந்துதான் போவோம். இடையில் கடக்கும் கூவம் அப்போதே முடை நாற்றம் சுமந்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அதிலும் மக்கள் ஓரமாய் குடிசை அமைத்து வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். அந்த தண்ணீரில் துணி துவைத்து காய வைத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். கடற்கரையிலும் பிளாட்பாரங்களிலும் மக்கள் வழிந்து வாழ்ந்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அண்ணாசாலையில், நேப்பியர் பூங்காவைச் சுற்றி இருக்கும் பிளாட்பாரங்களில் சரிந்திருக்கும் தார்பாய்களின், போஸ்டர்களின் இடைவெளியில் ஆண் பெண் கால்கள் உறங்குவதை, காலையில் சற்று முன்கூட்டியே பள்ளி செல்ல நேரும் சமயங்களில் பார்த்துக்கொண்டே தான் சென்றிருக்கிறேன். அந்த ஊர் பிடிக்காமல் போனதற்கு பல காரணங்களில் ஒன்றாய் இந்த ஜனத்தொகையும் உண்டு.

அந்த மாநகரம் அன்றும் அப்படிதான், இன்றும் அப்படிதான். மக்களைத் தன்னகத்தே ஈர்த்துக்கொண்டே இருக்கிறது. ஆனால் அதன் நீர் மற்றும் நிலவளங்கள் அப்படியே கூட இல்லாமல் அடுக்குமாடிகளின் அதில் குடியிருக்கும் ஆண், பெண், குழந்தைகளின் அதிகரிப்பில் வழித்துத் துடைக்கப்பட்டு இன்று ஒன்றுமற்று நிற்கின்றது.

தண்ணீரை ஜோலார்பேட்டையில் இருந்து கொண்டு வரப்போவதாக சொல்கிறார்கள். ஜோலார்பேட்டை என்ன, அமெரிக்காவிலா இருக்கிறது.. அங்கேயும் ஆழ்துளையிட்டு உறிஞ்சி, தண்ணிக்கு, லாரிக்கு, டீசலுக்கு என்று பணம் பார்க்கும் உத்தியும் இதற்குள் இருக்கிறது. இருந்தும் மாநகரத்துக்கு தண்ணீர் கிடைத்தால் போதும் என்னும் நிலை.

இருக்கும் ஏரி, குளம் ஆக்ரமிப்புகளை அகற்றி, புத்திசாலித்தனமாய் செயல்படும் வழிகளை அரசு பார்க்கலாம். இயக்குநர் நந்தன் ஸ்ரீதரன் அவர்கள் பதிவில் குறிப்பிட்டிருந்தபடி, சென்னையை விட்டு சினிமாவை ஊடகங்களை தொழில்களை அகற்றலாம். தலைநகரை திருச்சிக்கோ மதுரைக்கோ கொண்டு செல்லலாம்.

நம் மக்கள் ‘கெட்டும் பட்டணம் போ’ என்பதைத் தப்புதப்பாய் புரிந்துக்கொண்டு, ஊரில் உண்டாகும் சிறு வாழ்வியல் பிரச்சனைக்குக் கூட மூட்டையைக் கட்டிக்கொண்டு சென்னைக்குப் போவதை நிறுத்தவேண்டும். அங்கே போய் அந்த பூமியைப் பாரமாக்குகிறோம் என்பதை உணரவேண்டும்.

வேலை பட்டணத்தில் கிடைத்து அங்கு போபவர்கள் ஒருபுறம் இருக்க, சுயமாய் ஜெயித்து வெற்றி ருசிக்கவேண்டும் என்ற வெறி இருப்பவனும் உடனே பட்டணம் தான் அதற்கு சரியான இடமென்று ஓடுகிறான். இதனால் உண்டாகும் மாநகர மக்கள் வீக்கம், அதனால் அங்கிருக்கும் வளங்கள் வழித்துத்துடைக்கப்பட்ட நிலை கவலை தருகிறது. இன்றைய தண்ணீர் தட்டுப்பாடும் இதனால்தான். இனிமேலாவது ஊர்களில் இருப்பவர்கள் இங்கேயே இருக்கப் பழகுவோம். இங்கேயே பிழைப்போம். இப்போது ஐடி நிறுவனங்கள் கூட சென்னை மட்டுமல்லாமல், கோவை, மதுரை இன்னும் தென் மாவட்டங்களில் வரவிருப்பதாக செய்திகள் வருகின்றன.

சென்னையை விட்டு விலகுவோம். அதுதான் அந்த மாநகரத்துக்கு நல்லது.

~ அகிலா.. 
கோவை 
#Water_Scarcity
#Chennai_Water

Advertisements

பெண் படைப்பாளர்கள்

பெண் படைப்புகள் 

 

தமிழ் இலக்கிய படைப்புலகம் கடல் போன்றது. நூற்றுக்கணக்கில் கவிஞர்கள் பாலின, வயது பேதமில்லாமல் முளைத்துக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். காதல், சமூகம், அதன் பிரதிபலிப்புகள், இயல்புகள், பிரச்சனைகள் என்று அனைத்தையும் இன்றைய கவிஞர்கள் எழுதுகிறார்கள். ஒருவரின் முதல் தொகுப்பாக வெளிவரும் புத்தகத்தில் இருக்கும் கவிதைகள் கூட தேர்ந்தேடுக்கப்பட்டவைகளாக வாசிக்க தகுந்தவைகலாக இருக்கின்றன. அதற்கு மூத்த கவிஞர்கள் சில பல விதிமுறைகளுடன் உதவி வருவதையும் காணமுடிகிறது இங்கு.

ஒருகாலத்தில் சிற்றிதழ்கள், ஜனரஞ்சக பத்திரிகைகள் போன்றவற்றில் எழுதி அனுப்பிக் கொண்டே இருந்து சலித்துப்போன கவிஞர்கள், காலமாற்றம் காரணமாக இன்றைய கவிஞர்கள் (வயது வித்தியாசம் இல்லை) இணையத்தின் வழி செய்வதை கண்டு வியப்பதில் ஆச்சரியமில்லை.

முகநூலில், இணையங்களில் விருப்ப குறியீடுகளின் மதிப்பீட்டில் வாழும் பெரும்பாலான கவிஞர்கள் அதிலிருக்கும் விமர்சனங்களையும் ஏற்கிறார்கள். அங்கு எழும் ‘ஆஹா, ஓஹோ’ வுக்கும் ஏமாறுகிறார்கள். தனிதனி குழுக்கள் அமைத்து எல்லோருடைய கவித்திறமைகளையும் வளர்க்கிறார்கள். அவற்றில் நடத்தப்படும் போட்டிகளில் கலந்து, நொடிபொழுதில் நான்கு கவிதைகள் எழுதி, நிஜ வாழ்வில் ஆயிரம் கவிதைகள் எழுதியவன், பத்து கவிதை புத்தகங்கள் போட்டவன், இலக்கியத்துக்குள்ளே டீ ஊற்றிக்கொடுத்து, கதைத்து, வதைப்பட்டு வாங்கமுடியாத இலக்கிய பட்டங்களை இவர்கள் வாங்கி, கவி சக்ரவர்த்திகளாகவும், உலக மகா கவிகளாகவும் வலம் வருகிறார்கள்.

இதையெல்லாம் நெறிபடுத்த வேண்டிய கட்டாயங்கள் ஒருபுறமிருக்க, அதையெல்லாம் கண்டுகொள்ளாமல் ஒரு சாரார், களத்தில் இயங்கி இலக்கிய கூட்டங்கள் நடத்தி, சிற்றிதழ்களும் இதழ்களும் வெளியிட்டு அவற்றுக்கான செலவுகளுக்காக கையேந்தி கஷ்டப்பட்டு ஏச்சும் பேச்சும் வாங்கி இலக்கியத்தை மட்டுமே உண்டு, குடித்து பசியாறி வாழுந்து சாகும் இலக்கியவாதிகளை ஏளனம் செய்துக் கொண்டிருக்கின்றனர்.

இதற்கிடையில் பெண்கள் எழுதும் படைப்புகளுக்கு தனியான பேனல் வைத்து தரம் தாழ்த்தும் நிலை ஒருபுறம் இந்த மாபெரும் இலக்கிய உலகத்தில் நடந்துவருவது எல்லோருக்கும் தெரிந்ததுதான். புலம்பல்களை எழுதுபவள் தான் பெண் என்றும் சராசரி எழுத்துக்கு கீழே வைத்து பெண்ணின் எழுத்தை மதிப்பிடுவது என்னும் ஆண் மனப்போக்கை மாற்றவேண்டிய அவசியங்கள் நம்முள் எழுகின்றன.

இவர்களுக்கு புரியாத விவரம் ஒன்றுதான். ஆணின் சமூகப்பார்வையும் பெண்ணின் சமூகப்பார்வையும் ஒன்றல்ல. இருவரின் மூளை செயல்பாடுகள் வேறுவேறானவை. மொழித்திறன் சொல் பயன்பாடுகள் அதிகம் உடையவள் பெண்தான் என்கிறது அறிவியல். அதை செயலாக்கம் கொடுக்க முடியாத, குடும்பம், அலுவலகம், குழந்தைகள் என்ற காலகட்டாயங்களால் அவள் இயக்கப்படுகிறாள் என்பது பெரும் பரிதாபம்.

கிடைக்கும் நேர இடைவெளியில் எழுதும் பெண், பெருங்கதைகளோ சிறுகதைகளோ எழுத வழியில்லாமல் கவிதைகளுடன் நின்றுவிடுகிறாள். அவற்றை அங்கீகரித்து நூலாக்கம் செய்யும் மனநிலை உடனிருக்கும் குடும்பத்தினருக்கு இருக்கவேண்டும். அக்கவிதைகளில் வேறு ஆண் குறித்த குறிப்பிடல்கள் இருந்தால் அதற்கான சரியான விளக்கமும் கொடுக்கவேண்டிய கட்டாயம் அவளுக்கு இருக்கிறது. இது அவளுக்கு பொருளாதார சுதந்திரம் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் பொருந்தும். இந்த அதிகார சாட்டை சமூகவெளியில் இயங்கும் இந்த ஆண் இலக்கியவாதிகளைப் போல, வீட்டில் இருக்கும் ஆண் தலைவர்களிடமும் ஆண்களால் ஆட்டுவிக்கப்படும் அடிமைப்பட்ட பெண் தலைவிகளிடமும் இருக்கின்றது.

இந்த படிகளைக் கடந்து பெண் வெளிவந்து, தன்னுடைய கவிதைகளை புத்தகமாக்குதல் என்பது பெரிய விஷயம்தான். திருப்பூரில் நடைபெற்ற ‘பெண்ணென’ நூல் வெளியீட்டு விழாவில் 35 பெண் கவிஞர்களின், தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கவிதைகள் திருப்பூர் பதியம் இலக்கிய அமைப்பின் தோழர் பாரதிவாசன் மற்றும் நொய்யல் இலக்கிய அமைப்பின் இளஞாயிறு போன்றோரின் முயற்சியால் கடந்த மகளிர் தினத்துக்காக முடிவு செய்யப்பட்டு நேற்று வெளியிடப்பட்டது. இதிலும் இக்கருத்து எழுத்தாளர் சுப்ரபாரதி மணியன் மற்றும் என்னால் பேசப்பட்டது.

இருந்தும், இந்த படைப்புகள், தொகுப்புகள், தமிழில் இயங்கும், எழுதிக்கொண்டிருக்கும் இலக்கியவாதிகளின் கவனத்துக்குள் வருமா என்பது பெரிய கேள்விக்குறியாய். கவனத்துக்கு போனாலும் ‘பெண்களின் நூலா’ என்னும் கேள்வியுடன் புறங்கையால் தள்ளப்பட்டு வாசிக்காமல் போய்விடுமா என்பதும் அடுத்த கேள்வி.

பெண்ணின் எழுத்துகளும் சேர்ந்தால்தான் படைப்புலகம் முழுமை பெறும் என்பது பலருக்கு புரிவதில்லை. இந்த படைப்புலக அரசியலை எங்கு பேச? பெண் வெளியிடும் புத்தகங்களின் மதிப்பீடுகள் எங்கு பேசப்படுகின்றன? அதற்காக யார் இருக்கிறார்கள்? சரியான அங்கீகாரம் கிடைக்கப்பெறாமல் சிறுகதை, கவிதை என இலக்கியமே கதி என்று இயங்கிவரும் எங்களைப் போன்ற சமகாலத்து பெண் படைப்பாளிகளின் நிலையென்ன? எந்த அதிகார தராசில் ஆண்கள் இங்கு உயர்த்திக் காட்டப்படுகிறார்கள்?

பெண் எழுத்துகள் ஆண் எழுத்துகள் என்ற பாகுபாட்டில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. படைப்பை வைத்து முடிவு செய்யும் நிலை என்று வரும்? பெண் படைப்புகளைப் படிக்காமலே ஒதுக்கிவிடும் நிலை என்று மாறும்? ஆண்களுக்கு மட்டுமே விருதுகள் வழங்கப்படுவதும், பெண்களுக்கு அவை மறுக்கப்படுவதும், இதன் பின்னணியில் இயங்கும் மாபெரும் ரகசியம் என்ன? அத்தனை இலகுவானதும் முற்போக்கு கருத்துகள் இல்லாததும் சமூக பிரச்சனைகளைப் பேசாததுமாய் இல்லையே பெண் எழுத்தாளர்களின் படைப்புகள்? இம்மாதிரியான பெண் படைப்பாளிகளின் கேள்விகளுக்கு முடிவேது.

இதற்கான தீர்வுகள் எப்போது எங்கு பிறக்கும்?

~ அகிலா..

அமரர் கல்கி நினைவுச் சிறுகதை போட்டி முடிவுகள் – 2017 – இரண்டாம் பரிசு

அமரர் கல்கி நினைவுச் சிறுகதை போட்டி முடிவுகள் – 2017

அமரர் கல்கி நினைவுச் சிறுகதை போட்டி 2017 முடிவுகள் அறிவிக்கப்பட்டுவிட்டன. 6 ஆகஸ்ட் 2017 இதழில். அதில் இரண்டாம் பரிசாய் என் சிறுகதை தேர்வாகி உள்ளது. 

அதற்கு சிறுகதை எழுதி சேர்ப்பித்திருந்தவர்களில் நானும் உண்டு. 
நேற்று அதன் முடிவுகள் வெளியாக, அதில் எனக்கு இரண்டாம் பரிசு கிடைத்திருப்பதை அறிந்து மிகுந்த மகிழ்ச்சி. 

முதல் பரிசு : துளசி என்னும் புனைப்பெயரில் எழுதும் லோகநாதன் எழுதிய ‘அகலிகை’ என்னும் சிறுகதைக்கு. அந்த கதை இந்த இதழிலேயே வந்திருக்கிறது. அருமை.

இரண்டாவது பரிசு : அகிலா (நான்தான்) எழுதிய ‘வலசை’ என்னும் சிறுகதைக்கு. இது அடுத்த வாரம் வெளியாகிறது. 

மூன்றாவது பரிசு : கனகராஜ் எழுதிய ‘கடன்’ என்னும் சிறுகதைக்கு. 

வாழ்த்துகள் மற்றவர்களுக்கும். 

சுப்ரபாரதி மணியன் அவர்களின் ஆங்கில நூல்கள் குறித்து, பேராசிரியர் தாரணியும், கேர் அறக்கட்டளையின் ப்ரிதிவிராஜ் அவர்களும் உரையாற்றினார்கள்.

81வது கோவை இலக்கிய சந்திப்பு

கோவை இலக்கிய சந்திப்பின் 81வது நிகழ்வு, நேற்றைய (30.7.17) காலை கொடிசியாவில் கோவை புத்தகக் கண்காட்சி, இலக்கிய கூடல் அரங்கில் இனிதே நடந்தது.

நூல் வெளியீடு 

‘கனவு’ சுப்ரபாரதி மணியன் அவர்களின் ‘The Hunt’, ‘The Lower Shadow’ என்ற இரண்டு ஆங்கில நூல்கள் வெளியீடு நடைபெற்றது.

பொன் இளவேனில் 

 

அகிலா 

மறைந்த கவிஞர் சுகந்தி சுப்பிரமணியன் அவர்களின் படைப்புகள் குறித்த அறிமுகம் என்னால் செய்யப்பட்டது. அவரின் கவிதைகள் குறித்து பொன் இளவேனில் அவர்கள் உரையாற்றினார்.

தாரணி 

 

ப்ரிதிவிராஜ் 

அவைநாயகன் 

 

புன்னகை ரமேஷ்குமார் 

 

புன்னகை ரமேஷ்குமார் அவர்களின் ‘யாவர் மீதும் முளைத்திருக்கும் தாவரங்கள்’ என்னும் கவிதை நூல் குறித்து அவைநாயகன் அவர்கள் உரையாற்றினார்கள்.

சோலைமாயவனின் ‘வழியும் குரலற்றவனின் செங்குருதி’ கவிதை நூல் குறித்து இளஞ்சேரல் அவர்கள் உரையாற்றினார்கள். 

சுப்ரபாரதி மணியன் 

 

அன்புசிவா 

இளஞ்சேரல் 

சோலைமாயவன் 

அம்சப்ரியா 

புன்னகை ரமேஷ்குமார், சுப்ரபாரதி மணியன் சோலைமாயவன் ஆகியோரின் ஏற்புரையும் அன்புசிவா அவர்களின் சிற்றுரையும் அருமை.

கவிஞர் அம்சப்ரியா அவர்களின் நன்றியுரையுடன் நிகழ்வு முடிவுக்கு வந்தது.

~ அகிலா..

கோவை புத்தகக் கண்காட்சி 2017

கோவை புத்தகக் கண்காட்சி 2017

 

தொடக்கவிழாவும் ஜெயமோகன் விருது விழாவும்..

~ அகிலா  

கொஞ்சம் மிதமான மற்றும் பலத்த காற்றுடன் என்ற வானிலை அறிக்கை போல் இருந்தது ஜூலை மாதத்து இந்த மாலைபொழுது. கோவையின் மிகப்பெரிய வணிக அமைப்பான கொடிசியா நடத்தும் ‘கோயம்பத்தூர் புத்தகத் திருவிழா’ ஆரம்பவிழாவிற்கான அனைத்து முன்னெடுப்புகளும் களை கட்டியிருந்தன. ‘வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருது’ எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அவர்களுக்கு என்பதும் அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது கொடிசியா நிர்வாகத்தால்.

 

ஜூலை 21 புத்தகக் கண்காட்சி, மொத்தமாய் 175 பதிப்பகத்தார், 265 அரங்குகள் என்று கொடிசியா வணிக வளாகம் முழுமையும் நிறைந்திருந்தது. தேசிய புத்தக அமைப்பின் (NBT) தலைவர், திரு பல்தேவ் பாய் சர்மா கண்காட்சியைத் கத்தரி வெட்டித் திறந்துவைத்தபோது, அரங்கு நிறைந்திருந்த புத்தகங்களின் மணம் நாசி தொட்டது. வாங்க நேரமில்லை.

 

விஜயா பதிப்பகம் வேலாயுதம் அய்யாவிடம் குழந்தை இலக்கியம் குறித்த பேச்சுடனும், எழுத்தாளரும் நண்பருமான சு வேணுகோபால் அவர்களின் பரிந்துரையில் நவீன சிறுகதைகளின் பக்கம், காலசுவடில் ஒரு புத்தகப்புரட்டலும், இன்னும் சில தோழர்களின் விசாரிப்புக்குப்பின் தொடக்கவிழா நிகழ்வுக்கு வந்தமர்ந்தேன்.  

 

திறந்துவெளி அரங்கு அமைத்திருந்தார்கள், காற்றும் வந்து கதை பேசட்டும், கேட்கட்டுமென்று. கூட்டம் மிதமாயிருந்தது. மேடையை அலங்கரித்த அனைவருக்கும் பொன்னாடைகளும் பூங்கொத்துகளும் வழங்கப்பட்டன. என்னையும் அழைத்தார்கள். கொடுத்து வந்தேன். 

 

கொடிசியா அமைப்பின் துணை தலைவர் ராமமூர்த்தி, தலைவர் சௌந்தரராஜன், நிர்வாக இயக்குனர் வரதராஜன், இலக்கியக்கூடலின் தலைவர் பாலசுந்தரம் என்று அனைவரும் பேசிய பின் என் பி டி யின் தலைவர், சர்மா அவர்கள் இந்தியில் உரையாற்றினார். 

 

அதன் உடனடி தமிழ் மொழிபெயர்ப்பும் கொடிசியாவின் ராம்பிரசாத் அவர்களால் கொடுக்கப்பட்டது தமிழறிந்த, தமிழ் மட்டுமே அறிந்த நமது மக்களுக்கு. இந்தி மொழியை ஏன் கற்கவில்லை என்கிற சிறு வருத்தமும் இவ்வாறான பேச்சுகளை கேட்கும்போது தோன்றாமல் இருப்பதில்லை. அதை பின்னர் பேசிய பபாசி (BAPASI) தலைவர் காந்தி கண்ணதாசன் அவர்களும் குறிப்பிட்டார். இந்தி கற்றுக்கொள்ள, திருவல்லிக்கேணியின் ஏதோ ஒரு குறுகிய சந்தில் இருந்த இந்தி சபா ஒன்றில் வெள்ளையாகவும் ஒல்லியாகவும் இருந்த இந்தி மிஸ்ஸிடம் படித்து ராஷ்டிராவைத் தாண்டியது எனக்கும் நினைவில் வந்தது. 

 

சர்மா அவர்கள் பேசிய இந்தி சொற்பொழிவு கவிதை சந்தம் பாடியது. புரியாமலேயே கேட்டுக் கொண்டிருக்கலாம் போலிருந்தது. எதற்கு புரியவேண்டும்? புரிந்து என்ன செய்யப்போகிறோம். புத்தகத் திருவிழாவில் புத்தகங்கள் குறித்துப் பேசுவார், எழுத்தாளர்கள் குறித்துப் பேசுவார், இதை இரண்டு வருடங்களாய் சிறப்பாய் நடத்தும் கொடிசியா குறித்துப் பேசுவார் என்றும் தோன்றியது. அவரை இன்னும் சற்று நேரம் பேசவிட்டிருக்கலாமோ. அவரின் குரல் இனிமை கூடுதல் அழகு. சும்மாவாச்சும் கேட்கும் பண்பு நமக்கு மட்டுமே சொந்தம்.

 

கோவையின் கொந்தல் காற்று உட்கார்ந்திருந்த மிக குறைவான பெண்களையும் சேலை கொண்டு போர்த்தவைத்தது. ஆண்களுக்கு குளிர்வதில்லையோ அல்லது அவர்களை விட்டுவைக்கிறதோ இந்த காற்று என்பது ஒரு புதிர்தான். 

 

சரி, அடுத்ததாய், காந்தி கண்ணதாசனும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அவர்களுக்கு ‘வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருது’ க்கான பட்டயம் வாசிக்கும் பொறுப்பை ஏற்றிருந்த இயற்கை ஆர்வலர் சுப்பிரமணியம் அவர்களும் பேசினார்கள், இல்லை, முன்னவர் பேசினார், அடுத்தவர் உணர்வு உந்த வாசித்தார். வாசித்தப்பின் ஜெயமோகன் அவர்களுக்கு விருது வழங்கப்பட்டது. 

 

விருது பெற்று, மாலையும் கழுத்தில் ஏந்தி, ஜெயமோகன் நெஞ்சு நிமிர்த்தி நின்ற காட்சி மிக அற்புதமானது. என்னருகில் அமர்ந்திருந்த எழுத்தாளர் வேணுகோபால் அவர்கள், ‘ஒவ்வொரு எழுத்தாளனுக்கும் இம்மாதிரியான விருது அவன் வாழும் நாட்களிலேயே கிடைத்தால் எத்தனை உவகை அடைவான். இறந்தப்பின் துதி பெற்று என்ன பயன்..’ என்றும் கேள்வி எழுப்பினார். உண்மைதான். இது ஒரு அங்கீகாரம்.

 

தினமும் இணையத்தில், வலைபதிவில், இதழ்களில் என்று எழுத்தும் கையுமாக இருப்பவருக்கு கிடைக்கும் அழகான அங்கீகாரம். அவற்றை வாசிக்கும் அனைத்து அபிமானிகளுக்கும் அவரின் அந்த நேரத்து முகவசீகரம் சொந்தமாகிறது.  

 

‘தமிழரும் புத்தகங்களும்’ என்னும் தலைப்பில் தனக்கு தெரிந்த அறிந்த தமிழரின் வாழ்வியலை மாற்றிய சற்றேனும் அசைத்துப்பார்த்த பத்து புத்தகங்ளைப் பட்டியலிட்டார் தனது ஏற்புரையில் ஜெயமோகன் அவர்கள். அதற்குமுன் மறைந்த எழுத்தாளர் தூரன் குறித்து சிறு அறிமுகமும் கொடுத்தார். புத்தகத் திருவிழாவில் எட்டு நாட்களும் மறைந்த எட்டு எழுத்தாளர்களுக்கு சமர்ப்பணம் செய்திருந்தனர் கொடிசியா நிரவாகத்தினர். முதல் நாளாய் தூரன். ஏற்கனவே பதிவும் இட்டிருந்தார் ஜெயமோகன். கலைகளஞ்சியத்தை உருவாக்கிய பெருமை தூரன் அவர்களுடையது என்றும், இன்றளவும் இன்னொன்று உருவாகாத நிலைமை குறித்து வருத்தமும் அவர் உரையில் இருந்தது.  

 

அவர் பட்டியலிட்ட பத்திற்கு வருவோம். 

1. குஜிலி பதிப்பகங்களின் ‘பெரிய எழுத்து விக்கிரமாதித்தன் கதை’

2. குஜிலி பதிப்பகங்களின் ‘பதினெட்டு சித்தர் பாடல்கள்’ 

3. பாரதியார் கவிதைகள்

4. கல்கியின்  ‘பொன்னியின் செல்வன்’ 

5. மு வரதராசனார் திருக்குறள் உரை 

6. சிற்பானந்தாவின் பகவத் கீதை உரை 

7. கண்ணதாசனின் ‘அர்த்தமுள்ள இந்துமதம்’ 

8. வெங்கடராஜுலு மொழிப்பெயர்த்த ‘சத்திய சோதனை’  

9. கனா முத்தையா மொழிபெயர்த்த ‘வால்காவிலிருந்து கங்கை வரை’ 

10. மாக்சிம் கார்க்கியின் ‘தாய்’ 

 

ஒவ்வொன்றுக்கும் அனுபவம் சார்ந்த விளக்கம் வைத்திருக்கிறார். கேட்கிறவர்களின் மனதுக்குள் அவரவர் அனுபவங்களையும் பகிர்ந்துக்கொள்ள ஒரு மூலையும் ஒதுக்கிக்கொடுக்கிறார். சிறப்பு. தலைப்பு குறித்து மட்டும் விரிவாய் பேசிமுடித்து, நன்றி அட்டை போட்டுவிட்டார். 

 

அதன்பிறகு, சாப்பாட்டு விருந்து. அவரவர் தட்டுகளை அவரவரே சுமக்கும் சமதர்மம். ஜெயமோகனிடம் சிறிது சிறிதாய் சென்று பேசிவந்தார்கள். அவரிடம் பேசாமல் போவதா என்னும் பெரிய உந்துதலில், அவரை நோக்கி நடந்தேன். உயரத்தில் இருப்பவர்களைச் சந்திக்கும் தருணத்தில் முதன்முறையாக எல்லோருக்கும் நிகழ்வதுபோல, சொல்ல வந்த வாழ்த்தை இன்னும் சிலபல குறித்துவைத்திருந்த சொற்களுடன் சேர்த்து முழுங்கிவிட்டு, மிச்சமிருந்தவற்றைப் பேசிவிட்டு வந்தேன். 

 

எல்லாம் கலைந்து வெளியே வந்தபோது, நினைவில் நின்ற ஒன்று, நாளையாவது புத்தகம் வாங்கவேண்டுமென்பதுதான். 

சுந்தர ராமசாமியின் படைப்புலகம்

கோவை இலக்கிய சந்திப்பும் சுந்தர ராமசாமியும்..

 

கோவை இலக்கிய வட்டம்

கோவை இலக்கிய வட்டம் என்பது கோவை மாவட்டத்தின் மிகச் சிறந்த கவிஞர்களையும் எழுத்தாளர்களையும் உள்ளடக்கியது. மிகச் சாதாரண கவிஞனையும் படைப்பாளியாய் அவனுடைய நூலை உலகுக்கு அறிமுகம் செய்து பிரபலப்படுத்தும் சாதனை கொண்டது. நூல் அறிமுகங்கள், படைப்பாளிகள் அறிமுகம், அறிமுக உரைகள், கருத்தரங்குகள் என்று பல்வேறு தளத்தில் இயங்கி வருகிறது.

70களிலும் 80களிலும் புதுக்கவிதைகள் கொண்டு தொழிற்புரட்சி செய்த வானம்பாடி கவிஞர்களான கோவை ஞானி, அக்னிபுத்திரன், நித்திலன், அறிவன், ரவீந்திரன் போன்ற இன்னும் பல மூத்த கவிஞர்களையும் நாஞ்சில் நாடன், இளஞ்சேரல், க வை பழனிசாமி, சு வேணுகோபால், சி ஆர் ரவீந்திரன் போன்ற எழுத்தாளர்களையும் உள்ளடக்கியது.

பல வருடங்களாக கோவை இலக்கிய வட்டத்தின் சந்திப்புகள் கோவை டவுன்ஹாலில் மரக்கடையில் உள்ள நரசிம்மலு நாயுடு பள்ளியிலும் சிபி IAS அகாடமியிலும் சில தாமஸ் கிளப்லேயும் நடைபெற்று வந்துள்ளன. தற்சமயம் ஆர் எஸ் புரத்தில் உள்ள சப்னா புக் ஹவுஸில் வைத்து நடைபெறுகிறது. ஒவ்வொரு மாதமும் கடைசி ஞாயிற்று கிழமை கோவை இலக்கிய சந்திப்பிற்கானது.

80வது கோவை இலக்கிய சந்திப்பு

கோவை இலக்கிய வட்டத்தின் 80வது சந்திப்பு ஜூன் மாதத்திற்கானது கடைசி ஞாயிற்றுக்கிழமை (25.6.17) அன்று நடைபெற்றது. எண்பதாவது சந்திப்பு என்பதால் வழக்கமான நூல் அறிமுகங்கள் இல்லாமல், ஒரு படைப்பாளியை அவரது படைப்புகளை எடுத்துக்கொண்டு அது குறித்த விவாதங்களில் ஈடுபடுவது என்பது முடிவாயிற்று.

அதற்காய் நவீன இலக்கிய உலகில் மிகச் சிறந்த ஆளுமைகளில் ஒருவரான சுந்தர ராமசாமியின் படைப்புலகம் குறித்து எழுத்தாளர்களும் கவிஞர்களும் உரையாற்றினார்கள்.

க வை பழனிசாமி, சு வேணுகோபால், முனைவர் அன்புசிவா, அகிலா, யாழி, அம்சபிரியா, இளஞ்சேரல், பொன் இளவேனில், யோகா செந்தில்குமார் போன்றோர் சு ரா வின் சிறுகதைகள், நாவல்கள், கவிதைகள், உரைகள் மற்றும் கட்டுரைகள் குறித்து வாசித்தனர்.

சுந்தர ராமசாமி, நவீனத் தமிழ் இலக்கியத்தின் மிகச் சிறந்த எழுத்தாளர்களுள் ஒருவர். இவர் ஒரு நாவலாசிரியர், சிறுகதை எழுத்தாளர், பசுவய்யா என்ற புனைப்பெயரில் கவிதைகள் எழுதியவர். ‘காலச்சுவடு’ வின் கர்த்தாவே சு ரா தான். நவீனத் தமிழ் இலக்கியத்தில், தன் அசத்தும் மொழிநடையால் தமிழ் மொழியினை பல்வேறு தளங்களுக்குக் கொண்டு சென்றவர்.

1951 இருந்து 72 சிறுகதைகள் எழுதியுள்ளார். மூன்று நாவல்கள் – ஒரு புளியமரத்தின் கதை (1966), ஜே ஜே : சில குறிப்புகள் (1981), குழந்தைகள் பெண்கள் ஆண்கள் (1988).

பல கட்டுரைகள், விமர்சனங்கள், நினைவோடைகள் என்று தொடர்ந்து இறுதிவரை இலக்கியத்திற்குள் இயங்கிக்கொண்டிருந்தவர்.
இலக்கிய சந்திப்பில், சு ரா வின் கவிதைகள் குறித்த கவிஞர் அம்சப்ரியாவின் கருத்துரையும் யாழியின் வாசிப்பும் அருமை.

சு ரா வின் “என் நினைவுச் சின்னம்” என்னும் கவிதையில்,
நான் விடைபெற்றுக் கொண்டு விட்ட செய்தி
உன்னை வந்து எட்டியதும்
நண்பா
பதறாதே
ஒரு இலை உதிர்ந்ததற்கு மேல் எதுவும் இல்லை…
என்று ஆரம்பிக்கும் அக்கவிதை,
என்னை அறியாத உன் நண்பனிடம்ஓடோடிச் சென்றுகவிதையை எழுப்ப முயன்று கொண்டிருந்தவன்மறைந்து விட்டான் என்று மட்டும் சொல்

இப்படி முடிகிறது. ‘ஒரு இலை உதிர்ந்ததற்கு மேல் எதுவும் இல்லை’ என்பதை அம்சப்ரியா அவர்கள் அருமையாய் விளக்கினார்.

க வை பழனிசாமி அவர்களும் சு ரா வின் கவிதையுலகம் குறித்தும் அவரின் பல்வேறு கட்டுரைகள் உரைகள் குறித்தும் நயம்பட எடுத்துரைத்தார்.

முனைவர் அன்புசிவா அவர்கள், சு ரா குறித்து ஒரு கருத்தரங்கம் 2007 யில் தஞ்சையில் நடத்தியதாகவும் அந்த நினைவுகள் குறித்தும் பேசினார். அவரின் படைப்புலகம் குறித்து ஒரு கட்டுரையும் வாசித்தார்.

சு ரா அவர்களின் “ஜே ஜே : சில குறிப்புகள்” நாவல் குறித்து யோகா செந்தில்குமார் அதன் ஆழம் மற்றும் அந்த நாவல் சார்ந்த உரையாடல்கள், மதிப்பீடுகள் குறித்தும் பேசினார்.

‘ஒரு புளியமரத்தின் கதை’ என்னும் சு ரா வின் முதல் நாவல் குறித்தும் அவரின் சில சிறுகதைகள், ‘பிரசாதம்’, ‘கிடாரி’, ‘பிள்ளை கெடுத்தாள் விளை’ என்பன குறித்தும் நான் (அகிலா) உரையாற்றினேன்.

‘பிள்ளை கெடுத்தாள் விளை’ சிறுகதை உண்டாக்கிய சர்ச்சைகள் குறித்தும் நான் பேசும்பொழுது:

“‘பிள்ளை கெடுத்தாள் விளை’ சிறுகதையில் ‘அது பெண் ஜென்மம். வயதுக்கு வரும். ஆணை நேசிக்கும். அவனுடன் படுத்துறங்கும். குழந்தைகள் பெறும். அவர்களையே கடைசி வரை நேசித்து சாகும். ‘ அப்படியாக எழுதியிருப்பார்.

இடையிடையே, ‘தாமரை பறிக்கும் பெண் அவளுக்கு எழுத்து படிக்க வேண்டுமாம்’, ‘காலத்தின் கூத்து’ அப்படின்னு நையாண்டி தொனியில் கதையிலிருக்கும் கதைசொல்லியான தங்கக்கண் சொல்வதாகவும் எழுதியிருப்பார்.

‘தாமரை பறிக்கும் பெண்’ என்னும் சொற்கள் ‘அடுப்பூதும் பெண்’ என்பதன் மாற்றே என்று கருத்துகள் வெளிவந்தன. 1955 களில் நடந்ததைதான் 2005 யில் எழுதியிருக்கிறார் என்றும் கொள்வோம். ஆதவன் தீட்சண்யா, அழகிய பெரியவன், பாமா விமர்சித்ததை போல தலித் இனத்தவரை குறிக்கவில்லை, நாடார் சமூகம் என்று வைத்துக்கொண்டாலும், தான் சொல்லவதெல்லாம் புனைவு, பொய் என்றெல்லாம் கதைசொல்லி தங்கக்கண் தையல்காரரிடம் சொன்ன போதிலும் சு ரா வின் எழுத்தில் உள்ள ஒரு பிராமண ஹாஸ்யத்தை உணர முடிகிறது.

இதில் இன்னொரு கோணத்தையும் நாம் பார்க்கவேண்டும். சு ரா வின் எழுத்து முறை குறித்து நாம் அறிவோம். உரையாடல்களின் மூலமே ஒரு காட்சியை, ஒரு நிகழ்வை எல்லோரும் புரியும் வண்ணம் எழுதும் ஆற்றல் கொண்டவர். அந்த நோக்கில் பார்த்தால், சாதிகளின் வேர்கள் எவ்வாறெல்லாம் காலூன்றி இருந்தன என்பதை மிகவும் பட்டவர்த்தனமாக அவர் சொல்வதாக எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

‘எந்த சண்டையிலும் சண்டையிடுபவனின் தாய் தகப்பன் முதல், அவன் சாதி, மதம் மற்றும் சாதி புத்தி என்று ஓன்று இருக்கிறதே அதுவரைக்கும் இழுக்காமல் அன்றைய சண்டைகள் இருந்ததில்லை’ என்பதை சு ரா காட்டுகிறார்.

இந்த ‘பிள்ளை கெடுத்தாள் விளை’ சிறுகதை குறித்து ஜே பி சாணக்யா, அம்பை, க பஞ்சாங்கம், சுகுமாரன், ரவிக்குமார், இமையம், பி ஏ கிருஷ்ணன், பெருமாள் முருகன், நாஞ்சில் நாடன் போன்று அனேகம் ஆளுமைகள் நேர்மறையாகவும் எதிர்மறையாகவும் விமர்சனம் வைத்திருக்கிறார்கள்.

க. பஞ்சாங்கம் அவர்களின் கூற்றுக்குள் சில இடங்களில் பொருந்திப்போகமுடிகிறது. நாடார் இன மக்களையே குறிக்கும் என்பதை அவர்களின் தோள்சீலைப் போராட்ட குறிப்பும் இருக்கிறது

பெருமாள் முருகன் அவர்களின் கருத்தில், ‘இந்த கதை அவரின் சிறந்த கதை ஒன்றுமில்லை, நிறைய நுட்ப தவறுகள் உள்ளன’ என்றும் கூறியிருக்கிறார். ‘அப்படி ஒரு ஒழுக்க பிறழ்வு நடந்ததாக வாசிப்பில் கணிக்கமுடிகிறது, ஆனால் நடக்கவில்லை என்று கூறுவதை மறுக்கிறேன். அப்படிதான் இருந்ததாகவே நான் எடுத்துக்கொள்கிறேன்.’ என்கிறார். மேலும் அவர், ‘அதற்காக எழுத்தாளரை சாடுவது தவறு, அது எழுத்துரிமை’ என்கிறார். ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும்.

அம்பையின் தர்க்கம் பெண் சார்புடையது. பெண்ணுக்கும் ஆணுக்குமான உயர்வு தாழ்வு போராட்டத்தைச் சொல்வது. பெண் உயர்ந்தால் அவளை திருமணம் செய்விப்பது கடினம் என்னும் சமூக கண்ணோட்டத்தில் எழுதப்பட்டது. ‘பெண்ணை வீழ்த்த அவளின் ஒழுக்கமுறைகளே விமர்சிக்கப்படுவது இன்று நேற்றல்ல தொன்றுதொட்டு இருப்பது. நாளை விடியலும் அதுவே. பதிலாய் பெண்களின் மனப்போக்கு மாறிவருகிறது இப்போது’

சுகுமாரனின் விமர்சனம் இலக்கிய நோக்கை அரசியல் வழியாக மட்டுமல்ல மானுட நோக்கோடும் பார்க்கவேண்டும் என்பதே சரி.”

அடுத்து சு வேணுகோபால் அவர்கள் பேசும்போது, தனக்கும் அவருக்குமான நெடுநாளைய நட்பு குறித்தும், தமிழ் இலக்கியத்தை வேறொரு தளத்திற்கு இட்டுச்சென்ற பெருமை சு ரா வையேச் சாரும் என்றும் சொன்னார். ‘பிள்ளை கெடுத்தாள் விளை’ சர்ச்சைகள் குறித்தும் பேசினார்.

கூட்டத்தை வழிநடத்திய இளஞ்சேரல் அவர்கள் சு ரா வின் வாழ்க்கை, படைப்புகள் குறித்தும் படைப்பாளிகளுக்கும் அவருக்குமான உறவு, அவரின் உபசாரம், அனைவருக்கும் கூடாரமாய் இடம் கொடுத்த ‘சுந்தர விலாசம்’ என்னும் அவரின் இல்லம் குறித்தும் பேசினார்.

சுந்தர ராமசாமி அவர்கள் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலான இலக்கிய சாதனை கொண்டவர். சிறந்த ஒரு கதைசொல்லி. நிறைய கதைசொல்லிகளை கதைக்குள் கதையாய் இட்டுச் செல்லக்கூடிய வல்லமை அவரின் எழுத்துக்கு உண்டு. அதிகமான சிறுகதைகளின் சொந்தக்காரர். அவரின் எழுத்துகள் தீவிர வாசிப்புக்கு, மிகுந்த அடர்த்தியும் அனுபவ செறிவும் மொழி வளமும், வார்த்தை ஜாலமும், மொழி நுணுக்கமும், வட்டார வழக்கு மொழிநடையும் கொண்டவை.

தன் வாழ்வு முழுமையும் இத்தனை படைப்புகளை இலக்கியத்திற்கு தந்தமைக்கு சு ரா அவர்களுக்கு நாம் கடமைப்பட்டுள்ளோம்.

அருமையான ஒரு கலந்துரையாடலாகவும் சுந்தர ராமசாமி அவர்கள் குறித்த ஒரு சிறு கருத்தரங்கம் போலவும் அன்றைய சந்திப்பு அமைந்திருந்தது மனநிறைவே.

பிக் பாஸ் – குழந்தைகளைக் கெடுக்காதீங்க

நேற்று அம்மாவொருத்தி தன் சிறு பெண் Big Boss என்னும் ஷோவைப் பார்த்து, ‘அந்த ஆண்டிக்கு பிக் பாஸ் கேட்ட கேள்விக்கு சரியாவே பதில் சொல்லத் தெரியலை’ன்னு சொல்லி அவளே பதில் சொன்னதைப் பெருமையாகச் சொன்னபோது, மனம் நொந்து போனேன்.

இந்த ஷோ குறித்து வாக்கிங், காய்கறி, டெய்லர் கடை, ஆஸ்பத்திரி என்று எங்கு போனாலும் மக்கள் பேசுறாங்க. முகநூலில் வாட்ஸ் அப்பில் என்று இங்கும் அதே பேச்சாக இருக்கு.

மேற்கத்திய நாடுகளில் எடுப்பது போல், இது மாதிரியான ரியாலிட்டி ஷோ எடுத்து TRP ரேட்டை உயர்த்தி காசு சம்பாதிக்கவும் புகழ் பெறவும் நம்மூர் தொலைகாட்சிகள் நடத்தும் சித்து விளையாட்டு இது.

கமலஹாசன் அதில் வந்துவிட்டால் அது ஒரு பெரிய உன்னதமா? நமிதா இருப்பதால் அது என்ன ஆண்களின் சுகவாச ஸ்தலமா? ஒருவருடைய பர்சனல் விஷயங்களைக் கிசுகிசுவாக்கி விற்கும் மீடியாக்கள் இப்போது அவர்களின் பாத்ரூம் வரை எட்டிப்பார்க்கும் உரிமையைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டுள்ளன.

இதைப் பார்க்கும் நம் குழந்தைகள் அடுத்தவர்களின் வீட்டு சாவி துவாரங்களைக் கேமரா கண்ணாக எண்ணி வேடிக்கை பார்க்கத் துணிந்துவிடும். தயவுசெய்து இம்மாதிரியான பணத்திற்காக தன் சொந்த வாழ்க்கையை விற்கும் உப்பு சப்பாணி நடிகர்களுக்காக உங்களின் குழந்தைகளின் வாழ்க்கையை அடகு வைக்காதீர்கள்.

விரிந்து பரந்த உலகம் அவர்களுடையது. அதில் சக மனிதர்களும் பறவைகளும் மிருகங்களும் மரங்களும் செடி கொடிகளும் நீர்நிலைகளும் காற்றுவெளியும் நிலப்பரப்பும் அடக்கம். அதை கற்றுக்கொடுங்கள். கேமராவின் பார்வைக்குள் நாலு சுவர்களுக்குள் அடைந்திருக்கும் மூச்சுமுட்டச் செய்யும் இந்த போலி வாழ்க்கையை அவர்களுக்குக் காட்டாதீர்கள் பெற்றோர்களே.

இவற்றையெல்லாம் புறக்கணித்து பாடம் கற்றுக்கொடுப்போம், பர்சனலை விற்று பணம் பண்ணும் நடிகர்களுக்கும் அதை விளம்பரபடுத்தி காசு பார்க்கும் டிவிகாரர்களுக்கும். குறைந்தபட்சம் குழந்தைகளின் உலகத்தையாவது இவற்றை கொண்டு சித்தரிக்காமல் இருப்போம்.

காதலே கவிதையாய்

அம்ரிதா ப்ரிதம்
(1919 – 2005)

 

காதலை கடக்க நேர்ந்த எவரையும் அது விட்டுவைப்பதில்லை. அலைகழிக்க செய்து உவகை, அழுகை, ஆத்திரம், மௌனம், இறப்பு என்னும் கலவைகளுக்குள் உலர்த்தி எடுத்து அடங்குகிறது.

காதலைக் கொண்டாடும் கலாசாரங்களில் அதை தூய அன்பென்றும் காதலித்தவனையே கைப்பிடிப்பவள் பாக்கியசாலியென்றும் அதை இழந்தவர்கள் அபாக்கியவாதிகளாகவும் தன்னையே மாய்த்துக் கொள்பவர்களாகவும் காட்டப்பட்டிருக்கிறது. கலாசார காலகட்டங்கள் மாறிய காலத்தில் காதலும் பல அவதானிப்புகளுடன் பயணிக்கத் தொடங்கியது.

இருபதாம் நூற்றாண்டுகளில் வாழ்ந்த பஞ்சாபி கவிஞர் அம்ரிதா ப்ரிதம் அவர்களின் வாழ்க்கையை சற்று காதலின்பால் நோக்க நேரம் கிடைத்தது. அவர் காலத்தில் வாழ்ந்த சக பெண்களை விட மிகுந்த தைரியமும் தன்னுயர்வும் கொண்டவர். சிறு வயதிலேயே தாயை இழந்து, திருமணமும் முடித்து வைக்கப்பட்டது. லாகூரில் வசித்து வந்தார். அவரின் இளம்வயது இந்தியா பாகிஸ்தான் பிரிவினையை சந்தித்திருந்தது. அந்த காலகட்டத்தில் நடந்தவைகளை பஞ்சாபி மற்றும் இந்தியில் கவிதையாய் தொகுத்திருந்தார். அவை மிகவும் பிரபலமானவை. அவரின் கவிதைகள், நாவல்கள் போன்றவற்றிற்கு, Sahitya Akademi Award (1956), Jnanpith Award (1982), Padma Vibhushan (2004) கிடைக்கப்பெற்றன.

அவருக்கு காதலாய் ஸாஹிர் லூதியான்வி கிடைத்தபோது, அம்ரிதாவுக்கு ப்ரிதமுடன் திருமணம் ஆகியிருந்தது. அம்ரிதாவும் ஸாஹிரும் சந்தித்துக் கொண்ட இலக்கிய நிகழ்வில் காதல் முதல் பார்வையிலேயே சிக்குண்டது.

அன்றிரவு மழையின் காரணமாய் அந்த கிராமத்திலேயே தங்க வேண்டிவந்தது. ஸாஹிருடன் இணைந்து நடந்த நினைவுகள் அவரின் கவிதை தொகுப்பில் இணைந்தன. அவரின் நிழலுடன் தான் நடந்ததை நினைவுகூர்கிறார் அவரின் சுயசரிதையில். இருவருக்கு இடையே ஆன இடைவெளி இரண்டு விஷயங்களால் மட்டுமே என்கிறார்.

‘There were two obstacles between us – one of silence, which remained forever. And the other was language. I wrote poetry in Punjabi, Sahir in Urdu.’

அவர்கள் இருவருக்குமான காதலில் மௌனம் அதிகமான சத்தங்களை ஏற்படுத்தியிருந்தது. ஆழமான காதலின் வலிகளுடன் அம்ரிதா பயணித்தார். ப்ரிதமுடன் ஆன அவரின் மணவாழ்க்கை முதலிலிருந்தே சரிவர கட்டமைக்கப்படவில்லை. இரு குழந்தைகளுடன் பிரிதல் உறுதியாயிற்று.

ஸாஹிர் லூதியான்வியிடம் காதலுடன் கரம் பற்ற விரும்பிய அம்ரிதா அதிக காதல் கவிதைகளை எழுதியிருந்தார். நாவல் ஒன்றும் ‘Aakhari Khat’ அவர்களின் முதல் சந்திப்பை விவரித்தது. அவரின் ‘Sunehray’ (Messages) என்னும் கவிதை நூலுக்கு சாகித்திய அகாடெமி விருது கிடைத்தது.

அவர்கள் சந்தித்துக்கொண்ட இரவுகளில் லூதியான்வி குடித்த சிகரெட்களின் மிச்ச துண்டுகளை சேகரித்து வைத்து, அம்ரிதா தனிமையில் இருக்கும்போது புகைப்பதுண்டாம். அது லூதியான்வியை ஸ்பரிசத்தலுக்கு சமமானதாய் இருந்ததாக தன்னுடைய சுயசரிதையில் ‘Raseedi Tikkat’ ( Revenue Stamp) குறிப்பிட்டுள்ளார்.

 

அம்ரிதா ஸாஹிரின் மேல் வைத்திருந்த ஆழமான காதலும் அவரின் கை பிடித்து நடக்க விருப்பப்பட்டதையும் வெளிப்படையாகப் பகிர்ந்துள்ளார். ஆனால் ஸாஹிரோ அவ்வாறு இல்லை. மிகுந்த மௌனம் சுமந்தவர். பிரிவினைக்கு பிறகு, பம்பாயில் குடியேறி அங்கு பத்திரிக்கை ஆசிரியராக பணியாற்றினார். தான் அம்ரிதாவை காதலிப்பதாகவோ தனக்காகத்தான் அம்ரிதா காதலை கவிதையாக்குகிறாள் என்று சொன்னால் தன நண்பர்கள் சிரிப்பார்கள் என்று எண்ணியவர்.

இருவரும் சந்தித்தது மிக குறைவாக இருந்தாலும் காதல் கடிதங்கள் அதிகமாய் பரிமாறிக் கொள்ளபட்டிருந்தன. அம்ரிதாவைப் போல ஸாஹிர் இல்லை. அவரின் கவிதைகள் இடதுசாரி இலக்கியம் சார்ந்திருந்தது. காதல் இரண்டாம் பட்சமாய் இருந்தது.

அம்ரிதாவின் இத்தனை காதல் அழைப்புகளையும் அவர் இழந்த காரணம் அவரின் தாயின் மீதான மிகையான அன்பு எனக் கூறுகிறார் அம்ரிதா. சிறுவயதில் இருந்தே தாயின் கட்டுப்பாட்டில் வளர்ந்ததால், அவரால் இன்னொரு பெண்ணை ஏற்றுக்கொள்வதில் சிரமம் இருந்தது.

பின்னாளில் சுதா என்னும் கவிஞருடனும் இன்னும் சில பெண்களுடன் எந்த கட்டுப்பாடுகளும் இல்லாத ஸாஹிருக்கான உறவு காரணமாக அம்ரிதா சற்று விலகி இம்ரோ என்னும் ஓவியருடன் இறுதிவரை இணைந்திருந்தார்.

இதை கேள்விப்பட்ட ஸாஹிர் மனவருத்ததில் கவிதைகள் இயற்றியதாகவும் தெரிகிறது. அம்ரிதாவின் அளவு கடந்த காதலை ஏற்க இயலாத கோழைதனத்தை அவர் எழுதியிருந்தார்.

“Mehfil se uth jaane walo,
Tum logo par kya ilzam
Tum aabad gharo ke vasi
Main awaara aur badnaam.”

(People who leave a happy gathering
What blame can I place on you?
You come from prosperous homes,
And I am infamous and delusional.)

காதலை காதலால் அணைக்கும் சாகசம் எல்லோருக்கும் அமைவதில்லை. இத்துனை அன்பு கொண்டிருந்த அம்ரிதாவின் காதலை ஏற்கமுடியாத கோழையாய் ஒரு கவிஞன், தன்னைத் தானே வருத்திக்கொண்டு இறந்திருக்கிறான். சரியான தருணத்தில் சொல்லமுடியாத செயல்படுத்தமுடியாத ஆண்களின் காதலால், பெண்கள் அதிகமாய் துன்புறுகின்றனர்.

அம்ரிதா ப்ரிதமின் எல்லையற்ற காதல் போல் இந்த உலகில் அனேகர் வாழ்வில் நிகழ்வதுண்டு. தன்னைவிட அதிகமாய் நேசிப்பவரை காதலித்திருக்கிறார்கள். மனதில் வலியையும் அதனால் ஒரு சுகத்தையும் கொடுக்கவல்ல சக்தி இம்மாதிரியான காதலுக்கே மட்டுமே உண்டு.

காதலில் தோன்றும் கனவுகளும், சந்திப்புகளின் சமயம் விட்டுச்செல்லும் தடயங்களும் எங்கும் மறைவதில்லை. அம்ரிதாவின் கண்ணீர் கலந்த உறங்கா இரவுகளைப் போல இங்கு தைரியமற்ற ஆண்களின் மௌனங்களால் எத்தனையோ பெண்களின் உடைந்த இதயங்கள் உறங்காமல் அழுதுக்கொண்டுதான் இருக்கின்றன.

காதலின் சக்தி இணைக்கும் இரு இதயங்களை உயிருடன் கொல்லும் ஆற்றல் பெற்றது. அம்ரிதா ப்ரிதம் – ஸாஹிர் லூதியான்வி காதலும் அதில் ஒரு சான்றாய் எழும்பி நிற்கின்றது.

“Rall gai si es vich ik boond tere ishq diEsse layi 

main zindagi di saari kudattan pee layi”

Just because a drop of your love had blended in

I drank down the entire bitterness of life.

~ Amrita Pritam

மூணாறு தேயிலை தோட்டத்து பெண்கள்..

போராட்ட களம்..

கேரள மாநிலத்தின் மூணாறு தேயிலை தோட்ட பெண் தொழிலாளிகள் 2015 யில் ஊதிய உயர்வுக்காக போராட்டம் நடத்தி வெற்றியும் பெற்றனர். அந்த காலகட்டத்தில் அவர்களின் ஒழுக்கம் குறித்தும் அவர்களின் ‘பெம்பிளை ஒருமை’ அமைப்பு குறித்தும் கேரள மின் துறை அமைச்சரும், மார்க்ஸிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் கேரளா மாநில செயற்குழு உறுப்பினருமான தோழர்.எம்.எம்.மணி மிகவும் மோசமாகப் பேசியதாகக் குற்றச்சாட்டுகள் வைக்கப்பட்டன. அதை எதிர்த்து குரல் கொடுத்திருக்கின்றனர் அந்த பெண்கள்.

அவர் அரசு அதிகாரிகள் மீதே ஒழுக்கம் சார்ந்த குற்றம் சுமற்றியதாகவும். ‘பெம்பிளை ஒருமை’ அமைப்பு போராட்டம் நடந்த காலகட்டத்திலும் இம்மாதிரியான ஒழுக்க சீர்கேடான விஷயங்கள் நடந்ததாக மட்டுமே அமைச்சர் கூறியதாகவும் அவரின் மலையாள பேச்சின் தமிழாக்கம் சுட்டுகிறது.

https://thetimestamil.com/2017/04/24/கேரள-அமைச்சர்-தமிழ்-பெண்/

கேரளா, கம்யூனிசம் பேசும் குதர்க்கவாதிகளை (Critical Thinkers(!) என்றும் சொல்லலாம்) கொண்ட பிரதேசம். இந்த கம்யூனிசம் என்பது பொதுவியலை பேசும் ஓர் அமைப்பு. கம்யூனிஸத்தில் புழங்கிவரும் ‘தோழமை’, ஆண் பெண் என்னும் பால்பாகுபாடை உடைத்தெறிந்த சொல். இதனூடே கலவியல் குறித்து பேசுவோரும் உண்டு. அவ்வாறு உண்டா இல்லையா என்பது அதிலிருக்கும் மனிதர்களின் விருப்பம் சார்ந்தது என்று சொல்லிக்கொள்ளலாம்.

பெண்ணை மட்டுமே குறிக்கும் படிமங்களான, ‘கற்பு’, ‘வேசி’, ‘விபச்சாரம்’ போன்ற சொற்பிரயோகங்கள் கம்யூனிசத்துக்குள்ளும் பேசப்படுவதால், ஆண் பெண் இருபாலாரின் மீதும் வைக்கப்படும் குற்றச்சாட்டுகள் இந்த கம்யூனிச சதுரத்துக்குள் நடுநிலை கொண்டு பார்க்கப்படும் என்று முழுமையாய் நம்புவதற்கில்லை.

அரசு அதிகாரிகள், அரசு விருந்தினர் இல்லத்தை மது போதைக்கும், தவறான பெண்களுடன் சகவாசம் வைத்துக் கொள்ளவும் பயன்படுத்தியதை சொன்ன அமைச்சர், எதற்காக இந்த பெண்கள் நடத்திய போராட்ட காலத்தை, அதாவது 2015, அதற்குள் இழுக்கவேண்டும்? அந்த போராட்டம் நடத்திய பெண்கள் இந்த விஷயத்தில் சம்பந்தப்பட்டிருப்பதாக, அமைச்சர் சொன்னதாகத்தானே பொருள் கொள்ளமுடியும். இந்த கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால், பெண் என்பவளின் ஒழுக்கநிலைக்கு கூடுதல் அழுத்தம் கொடுக்கப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம்.

ஒவ்வொரு முறையும் ஆண்களின் ஒழுக்கம் சார்ந்த முறைகேடுகள் நடக்கும்போதும் அதை பெண்ணின் மீதே திருப்ப, பெண்ணுக்கு எதிரான அடக்குமுறைக்குள் கொண்டுவந்து நிப்பாட்டவே அரசியல்வாதிகளும் ஊடகங்களும் முயற்சிக்கின்றன.

இதன்மூலம் போதைக்காகவே பெண் என்னும் நடைமுறை, ஒவ்வொரு முறையும் இந்த ஊடகங்களால் முன்னிறுத்தப்படுகிறது. பெண்களை மூர்க்கமாய் எழச்சொல்லுகிறது. ‘ஆணாதிக்கம், ஆணாதிக்கம்..’ என்று பெண்கள் முழங்க முழங்க ஆண் சமூகம் சந்தோஷமாய் படையல் சாப்பாடு சாப்பிடுகிறது. கலகத்தை உண்டு பண்ணிய திருப்தியுடன் ஊடகமும் அடுத்த பக்கம் முகம் திருப்பிக்கொள்கிறது.

பெண்களை ஒழுக்கம் கொண்டு ஊனப்படுத்தாமல் தனிமனிதனும் சரி, ஊடகங்களும் சரி, அரசாங்கம் செய்யும் அரசியலாளர்களும் சரி இருப்பதில்லை.

அவர்கள் என்ன இலட்சியத்துக்காக, தேயிலை தோட்ட பெண் தொழிலாளர்களின் ஊதிய உயர்வு குறித்தும் சுகாதாரம் மற்றும் பாதுகாப்பு பிரச்சனை குறித்து அதை 9 நாட்கள் போராட்டத்தில் அடைந்தும்விட்ட பிறகு, இத்தனை மாதங்கள் கழித்து அவர்களை இழிவுபடுத்தி பேசிய அமைச்சரின் பேச்சு கண்டிக்கதக்கதே. அவர் கிராமத்து ஸ்டைலில் பேசிவிட்டார், அதுதான் சரியாய் புரிந்துக் கொள்ளபடவில்லை என்றெல்லாம் முதலமைச்சரே சாக்குபோக்கு சொல்கிறார்.

தங்களுக்கு அரசியல் அமைப்புகளின் துணை தேவையில்லை என்று சொல்லி தனித்து போராடி வெற்றி கண்டவர்கள் அந்த தேயிலை தோட்ட பெண்கள் அமைப்பு தோழிகள்.

ஒரு பிரச்சனைக்காக போராடிய பெண்களைக் கொச்சைப்படுத்தி பேசி, பெண்ணின் ஒழுக்கத்தை குற்றச்சாட்டுக்கு உள்ளாக்கி அவளை பலவீனபடுத்தப் பார்க்கும் விஷயங்களைச் செய்கிறார்கள்.

அமைச்சர் சொன்னதை தவறு என்று ஒத்துக்கொள்ளாத முதலமைச்சரும், தான் பேசியது தவறு என்று மழுப்பலாய் ஒரு மன்னிப்புடன் அமைச்சரும், அதை ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டோம் என போராடும் பெண்கள் உறுதியாயும் இருக்கிறார்கள்.

பெண்களுக்காவே படைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒழுக்கக் கோட்பாடுகளை நாம் மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டிய சமயம் இது. இம்மாதிரியான நிகழ்வுகள் நம்மை சீர்தூக்கி பார்க்கவைத்து சரி செய்துக்கொள்ளவும் முன்னேற்ற வழிகளை காட்டவும் உதவும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. போராட்ட களம் நம்மை உயர்த்திக்கொள்ள வழிவகுக்கட்டும்..

திசை மாறாமல் போராடுங்கள் பெண்களே!!